Inakit Ako Ni Kapitan

Dahil alam kong marami sa taga rito ang tagahanga ni Bob Ong, hindi ko ito hahabaan. Hindi rin ako mag-a-ala critique at baka bigla na lang may bumatok sa akin ‘pag may nakakilala sa akin at nakita akong nakasakay sa MRT.

At baka hindi pa masisiyahan, duruin pa ako at sabihin “akala mo kung sino ka!”

Pero positibo naman ito! (Eeeeengk! Biglang kambyo)

Nakabili na ko ng kalalabas lang na aklat ni Bob Ong. Tulad ng dati, sa pamagat pa lang eh mapupuno na ng katanungan at imahinasyon ang kukote mo.


“Kapitan Sino.” Kung baga sa nakasanayang paghanga, taytol pa lang ulam na.

Pero yan eh kung pamagat lang ang pagbabasehan mo.

Sa mga naunang aklat ng premyadong manunulat na si Bob Ong, pinaka maganda para sa akin ay ang aBNKKBSNPLako, ang panganay sa mga anak ng utak niya

Dito kasi, nailatag agad niya o ng isinulat niya ang sarili sa contemporary Philippine literature. Bagamat sa tingin ko eh si Mang Jun (Cruz-Reyes) ang nauna sa ganitong estilo, napukaw din ng “makulit style” niya ang atensyon ng mga nanatiling magbasa ng panitikang Pinoy.

Sumunod na lumabas ang “Bakit Baliktad Magbasa ng Libro ang mga Pilipino?” Kung nabasa mo ang una, mae-excite kang bilhin ito. At dahil mas malaki at mas makapal sa unang aklat, iisipin mong mas sulit at di ka mabibitin.

Pero….hmmm ok lang!

Pangatlo, “Ang Paboritong Libro ni Judas.” Ganuon ulit. Hmmm ok lang! Pero hindi na ganuon ka-ok. Parang dumami na yung sangkap na wala o nagkulang.

Nabalitaan ko nung lumabas “Ang Alamat ng Gubat.” Hindi ko binasa ‘yung mga reviews sa dyaryo…at hindi na rin ako bumili ng libro.

“Stainless Longanisa” ang panlima. At dahil nanduon pa rin yung craving ko na makabasa ulit ng Bob Ong. Bumili ako. Ayun, hanggang ngayon hindi ko pa natatapos! Napaka-boring!

Sa loob-loob ko, bakit pa ko bibili ng “MacArthur” noong ito na ang naka display sa National Bookstore.

Pero parang nang-aakit si Kapitan Sino.

Sakay pa lang ako ng bus pauwi, binabasa ko na ito. Noon pa lang din, napapangiti na ko ng palihim at pinipigil ang tawa dahil sa binabasa ko. Ayaw kong tumingin sa ibang pasahero. Baka kasi may makita akong nakatitig sa akin na tila nagsasabing “may toyo ako tumatawang mag-isa pero walang kausap.”

Parang ayokong bumaba ng bus kasi mabibitin ako. Pero kailangan. Pagdating ko ng bahay, isang upo lang, walang kain, yosi at tubig na malamig lang! Tapos!

Maganda ito. Peksman. Hindi ko tatalakayin ang nilalaman ng kwento mismo pero ibinalik ni Kapitan Sino yung hinahanap kong timpla sa unang lutong natikman ko. Sa totoo lang, may kurot sa puso sa bandang huli.

Di ko alam kung tama pero, call it redemption for Bob Ong.


naks®

May Toyo Ka Ba?

Magluluto sana ako ng pansit gisado. Pampaalis 'yun ng sama ng loob. Iba kasi ang pakiramdam ko kapag nagluluto ako. Kahit papaano gumagaan kung anu man dinadala ko kahit hindi naman dapat problemahin.

Kumpleto na sana sa rekados. Maliban sa mga karaniwang panggisa, may bihon na, hipon, gulay, kalamansi at iba pa. Kung baga isang kumpas na lang at sisimulan na ang eksperimento na ang kahulugan eh pagluluto.

Hanggang sa napansin ko na may isang kulang pala. Kahit nahiwa na ang mga rekado, pansamantala itong naantala dahil biglang nagulo ang isip ko.

Nagtatalo kasi sa kukote ko at nagsasalawahan ako kung ano ba ang gagamitin kong brand ng...toyo!

Alin nga ba
ang mas makakapagpalinamnam ng pansit?

Marca Piña?

O Silver Swan?

Dahil bago pa lang sa merkado,

hindi ko isasama pagpipilian ang Datu Puti!

Parang Replay Lang

Pahapyaw ko na itong nabanggit dati. Kaso nangyari ulit at pakiramdam ko hindi pa ko nakakahanap ng swak na sagot sa tanong ko.

Sa dinalang dalang kong mapasok ng mall, akalain mong nakita ko na naman ang sarili ko sa ganuong eksena. Di ko alam kung sinasadyang itapat sa akin ng panahon o sadyang ako lang talaga ang maurirat sa parehong pangyayari.

Pagkatapos kong manood ng Transformers, didiretso na ko sa trabaho (dahil nga baliktad ang oras ko). Eto na, pumunta ako sa elevator. Wala lang, trip ko lang mag elevator kesa mag escalator.


Nauna ko sa elevator. Dahil pababa ako, pinindot ko yung down sign. Nag ilaw na.

May dumating na dalawang babae. Obviously aakyat kasi pinindot ng isa kanila yung up sign. Pareho ng may ilaw ng pula yung up and down signs.

Isa namang lalaki ang nakisawsaw sa eksena. Pinindot ang down sign.

Sa madaling salita, apat na kaming nanduon.

Isang matangkad na lalaki ang kasunod ng dalawang babae. Pinindot naman niya yung up sign.


May magsyotang dumating. Si lalaki, lumapit sa elevator sign at pinindot ng pinindot ang down sign. Nung babalikan niya yung girlfriend niya, anak ng tokwang nabangga yung balikat ko!

Bagamat tinitigan ko siya nang hindi naman mukang naghahamon ako ng away, ipinaramdam ko sa matalas kong tingin na may tanong sa utak ko.

Kayo na nga ang sumagot…

Ang elevator ba pag pinindot ng pinindot ang down sign eh bibilis bumaba? At kung paulit ulit naman ang pagpindot ng up sign, bibilis umakyat?


naks®

Gusto Mo Bang Maging Superhero?

Ilang beses na bang sinagip ng mga Kano ang buong mundo…
sa pelikula?


Hindi ko na maalala kung anong taon ipinalabas ang pelikulang Armageddon na pinagbibidahan ni Bruce Willis. Ito yung pelikulang action-drama pero mapapa-wow ka. Yung tipong pagkatapos mong panoorin eh mapapa-palakpak ka rin sabay sabing “yeeees we were saved!”

Sino ba naman ang makakalimot sa eksenang bago lumipad papuntang kalawakan ang mga magiging tagapagligtas eh kumakanta ng “I’m leaving on a jet plain, I don’t know when I’ll be back again…”

Siyempre, ang pagpapaka-bayani ni Bruce Willis matapos isakripisyo ang buhay para sa mundo. Hindi ba dapat eh ang manugang niyang hilaw ang magiging alay sa kalaban?

Ang malupet pa doon, bago sila ipadala ng NASA, dumaan sila na matinding screening upang alamin ang kanilang lakas at kakayanan kung may K ba sila. May Elimination Round, kung baga. Kung talent show iyun, malamang na ang title eh “Talentadong Kano”

Isa lang ‘yan ha. Pero di mo mabibilang ang mga pelikulang halos may kaparehong tema na ang watawat ng Amerika ang iwinawagayway sa pagsagip sa sangkatauhan. Nandiyan ang Twister, Independence Day, The Day After Tomorrow at kung anu-ano pa.


Kahit naman noon pa, laging sila ang bida. Sa cartoons na lang, lahat ng SUPER nasa kanila pa rin. Ano man ang kapangyarihan, sa lupa, sa dagat, sa himpapawid, meron silang pantapat sa ano mang kalaban.

Aba eh kulang na nga lang yata maging si Casper eh magkaroon din ng pagbibidahang pelikula habang nakasuot din ng kapa.

Duon na lang sa Angels and Demons. Kung di ba dahil kay Robert Langdon, malalaman ng mga taga Vatican ang puzzle at ang mga clue na magtuturo sa bombang sasabog pala ng ganuon kalakas?

Baka kung nagkataon, kahit nasa Vatican pa ang bomba, sabog pa rin ang Pilipinas dahil sa lakas niyun. Utang nating lahat ‘yan kay Robert Langdon ng US.

Ang ipinagtataka ko lang, bakit kaya ngayong may pandemic na sa Influenza A – H1N1 virus eh tameme ang mga kano? Bakit kaya ayaw maglabasan ang mga superhero nila, yung mga tagapagligtas ng mundo?

Aba eh pagkakataon na nilang patunayan na hindi lang kathang isip ang pagiging bayani nila. Na sila eh atapang atao hindi atakbo!

Nakakahiya naman yata kung makakantyawan silang “ubo, lagnat at sipon lang ang pala katapat ng mga Kano.”

Araw araw, nadadagdagan ang bilang ng tinatamaan ng virus an ito. Kailangan na nilang umaksyon. It’s now or never!

At kung wala pa silang magiging hakbang, sa loob ng mga susunod na araw, Pinoy na ang dapat gumawa ng solusyon at siguro eh kaya naman.

Pagkakataon mo na…MISTER FU…ang tagabulabog ng buong universe! Me ganun?


naks®

Missin' 'Yah

Mistulang aswang na daw ako. Gising sa gabi at tulog naman sa umaga. Kaya miss ko ang matulog ng gabi. Hindi naman buwan pero liwanag ang nakikita kaya pati na rin yung dilim ng gabi hinahanap hanap ko.

Pangit pakinggan? Parang napaka abnormal.

Dahil sa oras ng trabaho ko, nasagasaan na din pati yung oras ng mga bagay na nakasanayan ko na. Dati, di baleng ilang oras lang ang tulog pag pumasok sa trabaho basta makapag rakrakan lang kung may pagkakataon. Lalo na kung may manlilibre.

Ngayon, kahit may manlilibre, ang problema, malamang sa malamang, wala akong pagkakataon.

Alangan namang yayain silang gumimik at uminom ng umaga, idadamay ko pa sila sa baligtad na oras ng buhay ko!

Miss kong uminom kahit hanggang umaga ng hindi ako makakatulog sa upuan dahil kulang ako sa tulog.

Miss kong sumigaw at makikanta habang may kumakantang banda.

Miss kong makipagsikuhan sa dance floor sabay senyas ng peace.

Miss kong bumanat sa videoke ng mga kantang kaya kong kantahin kahit nakapikit pero nakatingin pa rin ako sa lyrics.

Pero maliban pa sa mga iyan, may isang bagay pa akong namimiss…

Kelan ko kaya ulit makikita ang sarili ko sa dyaryo?


naks®

Ride On

Hindi ko alam kung sino ang pasimuno ng makesong pitak sa mundo nating ito. Iyun bang kung tawagin ng iba, lalo na nung mga bata-bata pa eh cheesy daw! Literal talaga eh, cheesy – makeso.

Malamang sa malamang, impluwensya iyan ng commercial ni John Lloyd Cruz at Bea Alonzo tungkol sa pizza na punong puno daw ng keso, siling paraka at sausage.


Ang eksena, namamangka sila tapos bumanat si John Lloyd ng “I’m ending our friendship.” Nagulat naman si Bea sa sinabi ng ka partner sabay hirit ulit si lalake ng “Coz I wanna start loving you as my girl.”

Dyan-dya-ra-ran! Dun na pumasok ang mga tsu-wa-ri-wa-ri-yap sabay sigaw ng “sobrang cheeeesy!” Panalo diba?

Dito naman sa komunidad natin, ito yung mga mababasa mong makalaglag…wag na nga lang. Pwede rin itong tawaging mga “KAKA.” Kakainggit, kakakilig, kakainlab, kakatigas at kung anu-ano pang kaka.

Kung baga sa mga telenovela o kaya eh sa mga romance pocketbooks, ito yung mga may temang moving on, letting go, finding love at kung anu ano pang kabaliwan ba o kabaduyan ng pag-ibig?

Pero ano man daw ang sundot ng temang pag-ibig, gusto ng lahat kasi nga naman eh love makes the world go round daw! Minsan pwede ring makes the world 69 o kaya eh helicopter.

At dahil uso nga eh makiki-ride on lang ako.

Pero di ako gagawa ng kilometric post tungkol dito. Hindi kasi sweetic na tao. Wala yata sa bokanularyo ko ang salitang “sweet.” Peksman!

Di ko nga alam kung paano ito gagawan ng timplada eh o kaya paano buuin yung mga litanyang makakapagpangiti ng palihim o kaya eh halos maihi habang nagbabasa.

Pero sige banatan na lang natin isang quote, phrase, talata ng tula, o kung ano pa man ang tawag dito…dyan-dya-ra-ran! (ulet)

May mga bagay sa mundo
na tanging puso ang may kayang magpaliwanag.
Kaliwa’t kanan ang mga tanong
pero pag-ibig ang nagbubulong.

Sila nga pala ang naging inspirasyon ko dito.

naks®

Combo Meal

ang Apo may kantang kumot at unan
evony and ivory ay sa piano naman
magpapalamang ba tayo sa kanila?

di natin alam bakit tayo naging combo
ang mahalaga, sa mundong mga ulo’y kumukulo
sa pagpapakalma, tayong dalawa’y magkasundo.

-naks®

Luneta Adventure

Sa tinagal tagal na panahon na laging NLEX at Edsa lang ang nakikita kong kalsada, nakita ko na lang ang sarili ko sa Luneta. Baka kako dahil sawa nako sa usok ng Edsa, usok naman ng Roxas Boulevard ang gusto kong malanghap.


Malapit sa kinatatayuan ng kalabaw, duon ko napansin ang dalawang lalaking may edad na tila nagdedebate. Di naman sila yung pangkaraniwang debatista (?) ng Luneta. Mas madalang ang kumpas ng kanilang mga kamay at hindi pinaglalakasan ang mga boses.

Pilit kong inuulanigan kung tungkol saan ang kanilang pagtatalo pero tila ako yung matanda na hindi sila maintindihan. Sa loob loob ko, wag naman sanang Hayden Kho at Katrina Halili ang pinag uusapan nila dahil baka mag-ihit ako sa tawa kung sakaling maririnig ko.

Siguro’y napansin ng isa kanila na pasimple akong tumitingin kaya nang magpaalam ang isa, sinigawan ako nito ng “hoy Ato, ikaw nga ang umakay sa Lolo at mahina na ang tuhod ng matandang iyan.”

Para akong nabudol-budol! Peksman!

Maraming tanong si Lolo, pangalan, edad, taga saan, trabaho, pinagtapusan at iba pa! At madami din akong sagot.

Squid balls at palamig lang ang naialok ko sa matanda dahil iyun lang ang nakita ko sa lugar. At isa pa, kababayad ko lang ng kuryente kaya iyun lang talaga ang kaya ko.

Habang hindi niya makagat-kagat ang mainit na itlog ng pusit, nagtanong ito - kumusta na daw ba ang Pilipinas?

Nakupo nalintikan na! Tama nga ako, miyembro siya ng Luneta Debating Society. Ang mahirap pa sa tulad nila, habang nagkakalaman ang sikmura, lalong tumatalas ang mga punto de bista.

Hindi ko alam kung ano ang gusto niyang marinig na sagot sa tanong niya. Gusto ko sanang sabihing “Lolo hindi po ako lalaban…suko na po ako.”

Pero inulit ang tanong at mas matalas na…“Iho ano ba ang lagay ng bayang Pilipinas?”

Edi patulan. “Eto po, patuloy ang paglubog. Pinamumunuan pa rin tayo ng mga lider na pawang mga makabayan pero mga magnanakaw naman. Lahat sila gumugugol ng bilyun-bilyong piso para sa mamamayan pero hindi naman makita ang resulta. Makabayan po kung tawagin sila.” Tama na ‘yun, ayoko ko nang humaba.

Umiling lang ang matanda. Ramdam ko yung sinseridad ng pag iling niya.

Bumuntong hininga siya habang nakatingin sa kalsada tapos ay uminom ng gulaman. “Bakit ba Ato ang daming jeep na bumabiyahe na puno ng mga bandilang pula at kung anu-ano ang nakasulat?”

“Ah kasi po may kilos protesta sa Makati laban sa Cha-Cha. Hindi iyun yung Cha-Cha na sinasayaw nung panahon nyo ha. Charter Change po. Balak kasi nilang baguhin ang Konstitusyon,” mabilis kong tugon.


“Nilalabanan po iyan ng marami kasi ang gusto lang naman daw ng mga pulitiko eh term extension o para manatili sa pwesto ang mga nakaupo. Naku Lolo, napakaraming beses po ang rally sa ngayon,” dagdag ko pa.

Maya-maya pa, itinaboy nako ng matanda, umuwi na daw ako. Kakamot-kamot naman akong napatitig sa kaniya.

Malungkot ang kaniyang tinig pero narinig ko pa ng sinabi niyang “Tama si Ka Andres, mas mabuti pang manatili na lang kaming bato, mga patay na monumento, wala na ang aming ipinaglaban.”

“May saysay pa ba ang Araw ng Kalayaan?” pahabol niyang tanong sabay lakad patungo sa rebulto ni Dr. Jose Rizal.


naks®

Laki Ng Problema Mo!

Patuloy pa rin ang pabugso-bugsong pag-ulan. Wala daw bagyo sabi ng Pagasa pero sapat na ito para magkansela ng klase nitong nakaraang linggo. At kung hindi magbabago ang lagay ng panahong ngayon, posibleng maulit pa ang pagkansela ng pasok sa darating na mga araw.

Natuwa ang mga bata kasi nga naman eh hindi pa pumapasok sa sistema nila na pasukan na. Nasa bakasyon mode pa rin ang karamihan. Sabayan pa ng paligo sa ulan…panalo!

Pero marami rin ang napeperwisyo. Kung wala ka rin lang kasi sa bahay, hassle talaga ang ulan. Ang pinaka masarap na ambag na lang siguro ng ulan eh yung masarap matulog. At dahil panggabi ako, hindi ko rin mapakinabangan ang sarap na iyun!

Tapos sinabayan pa ng halos araw araw na high tide, mas lalo nang nalintikan! Little Malabon pa namang maituturing ang bayan namin sa Bulacan. Ano pa ba ang magagawa? Edi daanin na lang sa reklamo.

Para sa kaalaman ng lahat, napapalibutan ng tubig ang aming bayan. At dahil nagawan na ng paraan ang baha sa Malabon, sa amin ang bagsak ng mga tubig dahil diretso sa amin ang tubig na galing sa Manila Bay.

Gusto mo ng pruweba?


Medyo mababaw pa nga iyan ng konti. Kung sakaling pauwi ako pag inabutan ng high tide, nasa tricycle pa lang ako, nag-aalis nako ng sapatos at naglililis ng pantaloon. Sige reklamo lang ulit ng reklamo hanggang walang bayad! Basta wag mabasa ang lonta at sapatos.


Iyan ang daan papunta sa looban namin. Halos araw-araw ngayong mga panahong ito, ganyan ang eksena dyan (naiiba lang ng oras). Pero ok lang, sanayan lang yan. Pasasaan ba at muubos din ang high tide!


Sino pa nga ba ang mag-eenjoy sa tubig baha? Silang mga bata!

Ooooops teka lang, yan nga pala eh high tide lang ha, paano pa kaya kung sasabayan ng malakas na buhos ng ulan? (Knock on wood, hide tide na naman kasi itong linggong ito eh)

Kaya isipin mo na lang, paano ko nga ba maisusuot ang bagong sapatos? Haay!

Anak ng putik, yun pa rin ang problema mo?


naks®

Time Out Muna!

Nung ma-tag(a) ako tungkol sa paggawa ng kwento tungkol mga nag-iiwan ng tsinelas, nabanggit ko na ayaw ko ng tsinelas dahil marami ako nuon. May "mumors" na pwede na kapag tatambay lang at meron din namang pang porma.

Pero mas gusto ko ang kwento ng sapatos dahil iyun ang halos hindi ako nagkaroon nuong medyo uhugin pa ako at nung mga panahong hindi ko pa naiisip na nakakahiya palang hindi mag brief kapag grade 3 na.

Hanggang dumating ang kolehiyo, pahirapan pa rin sa salung paa. Kaya nga nuong nagkatrabaho ako, sapatos ang parang hingahan ko. Sabihin na nilang maselan pero di ako basta basta nagpapahiram ng sapatos ngayon.

At sa gitna ng di ko mabilang na angst at angal sa buhay nitong mga nakakalipas na araw, bumili ako ng sapatos. Pampalubag loob ba!?

Kahit papaano naman eh may epekto rin, napapangiti ako pagnakikita kong nakasapak sa paa ko. Lalo na 'pag may nakikita akong tumitingin sa sapatos, tumatalon ang puso ko pag ganun. Pakiramdam ko kasi "uuuy may dating." Peksman!

Mahigit isang linggo pa lang iyan sa akin.

Pero dalawang beses ko pa lang naisusuot.

At dahil maulan nitong mga nakaraang araw…

…kailangan muna ulit nating itago sa kahon!

Ayos ba? Hindi pwedeng maputikan at lalong hindi pwedeng matapakan. Umiiwas lang sa away kaya itatago ko muna ulit!

Mauubos din naman ang ulan eh!


naks®

Linlangan Na 'To!

Alam nyo ba ‘yung Nobel Peace Prize?

Isa daw ito sa pinaka prestihiyosong karangalan na maaaring matanggap ng isang tao sa buong mundo. Kung sandamakmak man daw ang kwarta ko sa aming aparador, hindi ko pa rin ito mabibili.

Ganyan katindi ang award na ‘yan. Walang panama dyan ang Oscar’s kahit manalo ka pa ng Vocalist of the Year o kaya eh Grammy’s kahit masungkit mo pa ‘yung Director of the Year.

Kailangan daw, may mabuti kang maidudulot o maibababahagi sa mundo mong ginagalawan.

Siyempre iyan naman eh nasa ibat ibang kategorya. Hindi naman pagsasabung-sabungin na lang ang mga taong sa ibat-ibang larangan. Kung baga, ang kalapati eh hindi mo pwedeng ilaban sa isda.

Iyun nga lang, hanggang sa ngayon pala eh wala pang Pinoy nakakatanggap ng naturang karangalan simula nang magbigay nito mahigit isandaang taon na ang nakakalipas. Mailap!

At mukhang ngayon pa lang tayo makakasungkit. Kasalukuyan na nga raw pinag-aaralan ng pamunuan ng Nobel Peace Prize ang mga katangian ng MGA Pinoy na kandidato. Opo, hindi lang iisa.

Alam nyo ba kung anong kategorya? Public Service!

Naks naman lupet!

Ang mga video sa ibaba ay ilan lang sa kanila, at mukang madami pa ang madadagdag sa listahan sa mga susunod na buwan.

Sige pag-aralan mo kung sino kaya sa kanila ang karapat dapat at kagalang galang na deserving manalo ng Nobel Peace Prize for Public Service!?

Ooooops patayin mo muna ang music sa gilid.

For A Change

I’ve been staring at my computer’s monitor for a quite awhile now, but still couldn’t figure out the line of thoughts I wanted to write. It seems something, and yet nothing is bothering me.

Conflicting feelings yes, but that is how I can explain the sentiment that I can’t explain. So many times I told myself to gather my thoughts. Nonetheless, no matter how I tried, it still leads to this…undirected writings.

Primarily, I now affirm that I am unsatisfied and discontented with where I am right now. Maybe its just it!

I just feel that at my age, there are so many things that I need to cope up with. A few years ago, I have so many goals wherein I gave myself a timeline to achieve the same. Years had passed and yet, but only a little percentage of which landed on my hands.

I am not giving up though, that I would be able to have those goals. But it has to be now and not in the years to come. It appears that it will be too late if it would take some more years before it came to reality. And worse, if I would just let myself to go by the flow of the current situation, I may not be surprised if all the things that I planned would not happen at all.

I should not let it happen.

This is not to say that I need to go back square one and restart my self dictated program. Maybe, I just need to re-organize my priorities.

First on my list…my career path. I have to change and redirect it. Some have commented that I am lucky enough to land into the company where I am employed right now.

Certainly, with the thousands of communication arts graduates, I would like to believe that I am fortunate enough to work in one of the broadcast giants of the country. However, there is big difference between “having been employed” and “earning enough.”

Don’t get me wrong but I am not rushing things. It’s just that I am battling with my own time. As I have said, this is just to re-align my priorities. There maybe better opportunities outside if I will challenge myself to do things which I haven’t tried before.

I believe it has to be that way.

To become successful while staying in our beloved country is something next to impossible. I believe so.

Haaay making sense is indeed one of the hardest things to do. I hope I made one…


naks®