Kailangan Kita...

Year 2001 nang nagkasama tayo. Pero sa di inaasahang pangyayari, tumagal lang ito ng ilang buwan.

Ngayon aaminin ko, kasalanan ko!

Nang mawala ka sa akin, nasobrahan yata ako sa pride, hindi ko ininda. Halos kulang na lang yata eh sabihin ko sa iyong “eh ano ngayon!” Akala ko kasi hindi ka mahalaga sa akin!

Alam ko din na sobrang nainsulto ka nung gabi mismong nawala ka. Kasi naman eh, bakit nga ba naisama kita sa kolasese?

Edi ayun, nung nagsimula nang sumayaw yung mga babaeng mga balat lang ang suot, nakalimutan ko nang kasama kita.Lalo na nung nasundutan ng ilang bote ng beer, umuwi ako ng lasing…at tuluyan kitang nakalimutan.

Hindi ko inasahan na babalik ka. Pero hindi ko rin binalak na palitan ka.


Higit sa lahat, hindi na pumasok sa isip ko na mahalaga…Not until recently.

Magtatapos na ang 2009, korni pakinggan pero sa term siguro ng mga emo, baka ngayon lang daw ako nakapag move on. May ganun? Pakshet!

Taas na rin ang kamay ko, mahalaga ka pero hindi ang pagbabalik mo ang solusyun sa problema at sa halip ay kailangan na kitang kalimutan.

At ngayon nga ay may bago na ko!

Ayos na ulit ang paningin ko kasi may bago na akong salamin! At TIMEX pa ha!


naks®

Expired Na!

Unang litaw pa lang ng jacket na may disenyo ng bandila ng Pilipinas, gusto ko nang bumili. Dahil ang Adidas ang unang naglabas nito, napalitan yung gusto kong bumili ng “gusto kong magkaruon.”

Iba kasi ang dating diba? May sense of nationalism. Nanduon yung pagiging proud na oy Pinoy ako!

Hanggang sa nauso nang nauso at hindi lang jacket ang makikita ngayon kundi pati mga caps, t-shirt. Pati tsinelas nga, may nakita ako eh.

Aminin na natin, may mga sundot sa pag usbong ng mga ganitong disenyo tulad ng pagkamatay ni Francis M. na lalong pinayabong sa pagpanaw ni dating pangulong Cory Aquino.

Kahit sandamakmak na ang nakakasalubong ko na naka-Pinoy flag jacket, hindi naumay ang pagkagusto kong magkaroon nito. Kung baga, hindi humupa ang dugong makabayan!

Sa katunayan, iyan ang huling disensyong nakita at nagustuhan ko. Simpleng simple diba?

Yun nga lang, sinabi ko sa sarili ko na hindi ako bibili ng Pinoy flag jacket kung hindi rin lang ako pupunta ng ibang bansa. Mas ibang level kasi ang dating diba kapag nakasalubong ka ng mga kababayan natin halimbawa sa Dubai tapos naka ganuong klaseng jacket ka diba?

Pwedeng sabihin ng mga coñotic na Pinoy sa ibang bansa na jologs pero dun sa mga simpleng OFWs, iba ang arrive.

Yun nga lang, mukang nakalipasan na ko ng kondisyon kong iyun. Malamang sa madagdagan na nang madagdagan ang disenyo ng mga jacket pero nandito pa rin ako sa Pinas

Ibig sabihin, hindi pa rin ako bibili at magkakasya na lang sa pagtingin sa mga display sa mall.

Incidentally, nahalungkat ko ang Passport ko. November 29, 2010 pala ang expiration date. Itinago ko na lang din agad dahil nakita kong masama ang titig sa akin ng litrato duon.

Sa loob-loob siguro niya, ibyahe mo naman ako!

Aba eh sa akin, sasagutin ko naman siya ng kahit papaano, nadikitan din siya ng Visa, natatakan din naman siya ng stamp pad ng Immigration Department ng ibang bansa.

Yung sa iba nga eh, nae-expired at nae-expired ng ang tatak lang eh yung travel ban sa Iraq at Afghanistan diba?

Incidentally ulit, nag ano ako. Namputcha, di na pala tumatalon nang mataas!?

Taena expired na rin yata!

naks®

May Nakilala Akong Blogger

Guys meet Ella Rose or simply Number 88. Siya yung nakilala ko.

Naglalakad-lakad ako nung isang araw sa National Bookstore. Naagaw ang pansin ko nitong babaeng naka-pink bra na parang pag aerobics din. Siya yung tipong, kahit nalagpasan mo na, lilingunin mo at babalikan mo ulit ng tingin.


Iyun nga lang, di ko siya nakilala ng personal. Libro lang kasi ang nakilala kong Ella, laman ang mga sinulat niya sa blog.

Walang panama si Ella kung ililinya mo siya sa mga batikang manunulat. Pero ipupusta ko ang bulsa (bahala na kung may laman) magugustuhan mo siya. Pangingitiin ka at baka sa isang punto eh kukurutin ka din ng konti.

Sa edad na 18, nagtrabaho bilang masahista si Ella (malamang sa ngayon eh hindi na) at nakilala bilang number 88. (Tantya ko nasa 23 or 24 na siya ngayon.)


Dahil walang litrato ang libro, wala akong idea sa itsura niya. May nakita akong naka frame na puzzle ng isang babae sa bahay namin kaya isipin na lang natin ganyan ang itsura ni Ella.

Matapang ang mga kwentong isinulat ni Ella sa kaniyang blog. Matapang kasi wala siyang hesitations sa paghahain ng karanasan niya sa MP o sa massage parlor at kung paano siya naging “batikang” masahista.”

Lahat nakabuyangyang, mula sa alamat ng balot at talot hanggang sa kailangan na niyang magdesisyung iwanan ang pagmamasahe.

Para lang kasi siyang ng nagku-kwento. At sa pagtatapos ng bawat post, mabibitin ka pero gugustuhin mong magtanong at kausapin siya.

“Talaga may naging customer kang babae who asked you to go down on her? Lupet naman nun!”

“May naging customer ka ba na na-attract ka din at tinamaan? Hindi yung tipong gusto mo lang dumaan din ang katawan nila sa palad mo ha.”

“Teka huwag mong isama yung supervisor ng hotel ha, di ko nga maisip yung tawanan siguro ninyo ni Carol nung tinuturuan mo siya ng "special". Teka kumusta na nga pala si Carol, nanduon pa din ba siya?”

“Yung kasamahan mo na nasobrahan sa Shabu, nakita mo pa ulit siya? Kawawa naman ano? Paano na yung mga anak niya? Teka anong course nga ba ang tinapos mo? Yung nagpa-aral sa iyo, anong trato mo sa kaniya?”

Sigurado ako mayaman na si Ella Rose ngayon. Baka nga siya na si Doña Ella hehe (Peace!). Binista ko yung blog niya at iba na rin ang laman. Hindi na rin tungkol sa pagmamasahe.

Pero isa ang pinatunayan ni Ella, diskarte ang kailangan sa buhay para umasenso. Patatagan ang laban basta wala kang paang tinatapakan. Bilib ako kay Ella kahit ano pa man ang pinagdaanan niya.


naks®

Wala Kasi Akong Ibon

Teka lang, hindi bayag at batotoy ang ibig kong sabihin ha dahil siguradong meron ako nun.

Hindi rin ito tungkol alagang ibon na nilalagay sa hawla. Pero may twit-twit din ito.

Tungkol ba sa bagong (luma na para sa iba) social networking na kung tawagin eh TWITTER. (Ayusin mo yang pronunciation mo, wag mong tigasan yung dalawang T, may konting lambot at lambing daw para may pagka-konyo ang dating.)


May mga na-encounter kasi akong mga Twitter account na muntik muntikan na kong mag-violent reaction. Baka kung maririnig lang ako ng mga may-ari ng account na nabasa ko malamang nalaban na ako ng basag-ulo.

Kasi naman may mga shout na hindi mo maiiwasan ang magsabi ng “eh ano naman ngayon?” Para bang big deal sa network nila na malaman kung anu kaniyang pinagkakaabalahan.

Di bale sana kung may social relevance. Kaso mga wala namang kwenta eh!

Tulad na lamang ng mga shout na “I am having my dinner now, just tuna sandwich and red tea.” O kaya naman eh “Going to Gateway later, will try to catch Kimidora after dinner with…”

What the fuck!? Eh ano naman ngayon? Sabi nga ng mga batang nagkakaingay sa harapan ng bahay namin kapag nagkakadayaan na sila sa teks “so wat naman por me?”

Kasi nga naman eh, para bang hindi iikot ang mundo ng network nila kapag hindi nalaman ng kamunduhan ng internet na kumakain siya ng sandwich habang ang isa naman eh nagbabalak manood ng sine. Mga feeling?

Pero nitong mga huling araw, sa dinami-dami ng angst ko sa buhay, parang gusto kong may mapagparausan. Shout na kahit walang nakakarinig at sa halip ay shout na binabasa.

Yun nga lang, wala akong ibon.

Pero kung may Twitter ako, malamang chopsuey na o halo-halo ang mga announcement ko dun. Meron sigurong tungkol sa trabaho, personal, at wala lang. Kung nagkataon naghuhumindik siguro ang mga sigaw ko tulad ng…

- Kung may mapapasukan lang ako bukas, nag resign na ko ngayon!

- Bago na ang oras ko sa trabaho, nainsulto ako sa rason nila!

- Nalilibugan ako, ilang araw na!

- Maganda nga pala yung Kimidora!?

- Bilang konswelo sa sarili, bumili ako ng sapatos…lupet!!!


Sumambulat din dito! Eh ano nga ba ang ngayon kung wala akong ibon?


naks®

Sayang...Walang Litrato!

Sa loob ng mahigit dalawang taon, gising ako sa magdamag habang halos buong maghapon naman akong tulog. Hindi ako call center agent at mas lalong hindi rin callboy pero umikot ang oras ko sa parehong oras na ginagalawan nila.

Pero simula kahapon, kalahating maliwanag at kalahating madilim na ang takbo ng oras ko. Alas kwatro ng hapon hanggang alas dose ng hatinggabi na ko sa trabaho.

Ibig sabihin nito, mas madaming tao na ang makakasalamuha ko sa trabaho, mas maraming pakikisamahan, mas maraming boss kaya ibig din sabihin, mas maraming mata.

At kapag ganuon, kokonting oras na lang din ang mailalaan ko sa pagda-download ng mga kanta at higit sa lahat, pag-iikot sa makabuluhang mundo ng blogging.. Kaya ipagpasensya po ninyo kung hindi muna ako makaikot.

Medyo nangangapa pa kasi kung ano yung magandang oras para pumetiks eh!

Nabawasan na rin nga ang oras ko sa pag-iikot sa ibat ibat job sites naka bookmark na sa computer na ginagamit ko. Baka magtampo tuloy si www.workabroad.ph

Pero sa pangyayaring ito, meron pa rin naman siyempreng magandang maidudulot sa akin…sa wakas ay may oras nako para makapasok ng mall. Ni hindi ko kasi alam kung ano itsura ng newly renovated SM (North) Annex.

Uulitin ko lang, kung sakaling di ako makapasyal, ipagpaumanhin muna at baka namamasyal ako sa totoong pasyalan.

Nga pala, walang litrato ang post na ito! Kung ano ang koneksyon nun, hindi ko makita. konek da dats na lang kung meron man.

naks®

Konting Buhangin At Simento Na Lang

Sa wakas! Akalain mong matapos ang ilang buwang paghihintay eh matatapos ka na!

Kung ibabase sa kinalabasan, sulit naman ang paghihintay. Sabihin na nating mabigat sa bulsa, pero kung nanamnamin naman ang bawat sulok mo, konting buntong hininga lang ang kapalit ‘pag iisipin ang gastos.

Sa totoo lang akala ko, mabibitin ka. Alam mo kung bakit? Kasi naman nitong nakaraang buwan, napansin kong ilang tao na lang ang gumagawa. Naitanong ko tuloy, “may problema kaya?’

Iyun pala eh talagang ganuon pag nasa finishing touches na. Ano nga naman ang gagawin ng piyon kung kikinisin na lang ang bahay!?



Anong klaseng gamit naman kaya ang ilalagay sa loob mo?

Kung maganda ang panlabas, dapat lang din naman sigurong patok sa panlasa ang ang panloob. Mahirap naman kung hindi balanse at baka magtaasan ang mga kilay ng mga magiging bisita.

Tutal din lang eh gumastos na ng malaki, itodo na. Panloob na kagamitan na lang naman ang kailangan eh.

Bagay siguro kung merong muebles. Isang set ng sofa na gawa sa Narra? Wag kang mag-alala dahil maliban sa kahoy, siyempre may isa pang sofa set na kutson, yung malambot naman.

Ayaw kasi ng mga bata sa kahoy. Hindi pa nila maa-appreciate yung halaga ng de kalidad na muebles.

Home theater? Pasok!

Sa ngayon, ilang sako ng simento at buhangin na lang ang kinakailangan. Bakod at gate na lang ang kailangang trabahuhin.

Kapag tapus na yung bakod at tsaka na lang pag-isipan kung anong kulay ang ipipinta. Mas babagay din siguro kung kombinasyon ng bakal at lumang kahoy ang tarangkahan para may touch of class.

Wish ko lang, bago ka ipa-blessing, makilala ko kung sino ang may-ari sa iyo para naman maimbita ako. Gusto kong makita ang interior design mo.

Kapag nakasakay kasi ako ng bus pauwi araw araw, lagi kitang nadadaanan at hindi ko maiwasan ang pagtingin sa iyo.

naks®

Basted Na Naman!

Broken hearted na naman ako!

Nanuot na naman sa mga ugat ko yung feeling at eksena bang gusto mong magkulong sa kwarto, makinig ng mga makabagbag damdaming love songs, sumalampak sa sahig, idakot ang kamao sabay patong ng siko sa tuhod at ilalagay ang kamao sa noo.

Pag ganyan na ang itsura, sasabayan ng dialogue na “o hindeeee…”

Kung hindi ka pa nasisiyahan at gusto pang magpaka-OA, dugtungan mo pa ng “dugot laman, napagbintangan.” Pwede ring “ikaw…kung sa kaniya ka maligaya, sige malaya ka na.”

Kasi naman eh, sa ikalawang pagkakantaon, hindi ka na naman napasa-kamay ko. Ilang buwan ko ding hinintay ang sagot mo bagamat alam kong unang linggo ng September eh magbibigay ka ng kasagutan.

Hindi naman ako umasa pero hindi ikinailang naghangad ako.

Sabi ko nga, kahit pangatlo lang ako. Sa kanila na ang itaas, paa at talampakan na lang ang sa akin, walang problema ‘yun. Basta mapasa-akin ka lang. Iyun nga lang, hindi talaga siguro pasado sa panlasa mo.

Ikatlong gantimpala sa Essay (kung saan ako asumali) si Dr. Domingo Landicho, na haligi na ng panitikang Pilipino. Unang gantimpala naman si Reuel Molina Aguila na isa sa dalawang hall of fame awardees sa taong ito.

Langya naman, ano ang panama ko sa kanila?

Mailap yata talaga ang Palanca awards. Buti pa ang CCP, napagbigyan at sinagot na ko kahit na sa mas maliit pagkakataon.

Pero ok lang iyun meron pa namang “sa isang taon na lang ulit.” Iyan na lang siguro ang konswelo ko sa sarili ko.

Yaman din lang (naks yaman daw!) at natalo eh ilalahad ko sa inyo yung maikling bahagi ng sanaysay na sinali ko...


“Masarap sanang pagmasdan ang pagpatak ng ulan habang nakadungaw sa bintana. Yung mga kapatid ko nga para namnamin ang sarap, sinasabayan pa ng kape at sinangag. Ang siste pa, bibilugin ang mainit na sinangag tapos kunyari daw balot. Masaya naman, wala pa akong muwang eh.

Pero sa mga pagdungaw-dungaw nagsimulang kumabog ang dibdib ko kapag malakas ang ulan o kung may bagyo.

Kahit sa loob kasi ng bahay, kapag itinodo ang sigwada ng bagyo, mistulang nasa loob naman ng bahay namin ang mga anak-anakan ng ulan. Umaambon sa loob ng bahay.

Natatangay kasi sa direksyon ng ulan ang mga atip. Yun ang hirap kapag pawid ang bubong, hindi nakapirmis. Kapag napalakas ang ulan sabay sa pag-ihip ng hangin at nakakontra pagkakalatag ang pawid, natatangay ito lalo na’t matagal nang pinagpyestahan ng mga ibon ang atip.

Para hindi maglusak ang sahig sa itaas ng aming bahay, kaniya kaniya kaming lagay ng mga batya. Lalagyan din iyun ng mga basahan para daw hindi naman tumilamsik ang pumapatak na ulan. Sa ganuong paraan naiipon din ang tubig at kung madami-dami na ang laman ng batyang nakasahod, papalipitan lang ang basahan, pwede na ulit.”


Rain Rain Go Away ang pamagat niyan pero iyan na lang muna. Baka kasi ‘pag itinodo ko, parang nabasa mo na rin ang kaluluwa ko.

naks®

Piktyur Meseyj

May nagtanong sa akin nung una ko itong ginamit; ako daw ba iyan? (litrato sa iba)



Napa isip ako dun ha!

Bagamat nakayuko ang nasa litrato, ilang mga bagay ang napansin kong pagkakapareho niya sa akin.

Yung mataas na hairline, (maliban sa gupit na semi kalbo eh totoong nakakalbo na at lumalapad ang noo!) yung brand ng yosi at higit sa lahat eh nasa inuman.

Pero hindi ako iyan!

Iyang nasa ibaba ang totoong ako!



At ang isang malaki naming pagkakaiba…HINDI AKO NATUTULOG SA INUMAN!

Peksman!

Nagtatawag lang ako ng uwak. Teka lang nasusuka ako! Waaaak!


naks®