Imagine This...

HUMAHANGOS pero tahimik na nakalapit si Rodel kung nasaan ang dalawa. Damang dama niya ang pait sa nakita. Walang kurap na itinutok ang baril hanggang sa umalingawngaw ang dalawang malalakas putok. Sa isang iglap, naghalo ang dugong tumagas mula sa dalawang katawang wala nang buhay.

Balisang tumayo mula sa higaan si Lorena. Kumakabog ang dibdib, lumabas siya ng bahay ng walang pag-aalintana sa takot na nadarama. Waring hinahabol ng kaniyang mga hakbang ang oras ng mga sandaling iyun.

Tanging ang liwanag buwan ang saksi, hindi magkamayaw ang mga paa niya sa pagtakbo at paglakad upang makalayo. Nanunuot sa kaniyang laman ang lamig sa bawat dampi ng hangin mula malayo.

Lumalagaslas ang pagdaloy ng tubig mula sa sapang katabi lamang ng pilapil. Sapat na iyun upang matakpan ang ano mang ingay na dala ng kaniyang pananabik. Maliban sa kaniyang sarili, walang nababanaag si Lorena mula sapa bagamat mistulan itong salamin dulot ng liwanag na namumula sa itaas.

Bahagyang huminto si Lorena. Mas matinding kaba ang kaniyang nadama. Mas lumamig ang hanging tumatama sa kaniyang mukha. Nilingon niya ang lugar kung saan siya nanggaling, pero wala. Walang sumusunod sa kaniya.

Hindi ininda ni Lorena ang tingkal-tingkal na lupa sa kaniyang hinahakbangan. Tumatama ang kung anu-anong halamang bukid sa kaniyang mga binti. May hapdi siyang naramdaman nang humiwa ang talahib sa kaliwa niyang binti.

Wala pa siyang naaaninag na kubo mula sa malayo subalit alam niyang malapit na.

Mas malalaki ang mga sumunod niyang hakbang. Dahil sa pagmamadali, isang tingkal na lupa ang hindi napansin ni Lorena dahilan para matapilok siya. Napaluhod siya sa sakit na naramdaman. Pero isang kamay ang dumampi sa kaniyang balikat. Kamay iyun ni Samuel.


Kasunod na noon ang walang salitang lengwahe ng kanilang pananabik. Naghahabulan ang kanilang mga halik. Ayaw kumawala ang mga labi ni Lorena sa labi ni Samuel. Pumatak ang mga luha ni Lorena habang hindi bumibitiw sa mga bisig ng kasama. Ilang saglit pa’y nagsanib na ang mga hubad nilang katawan…


Hindi kinailangan ni Rodel na sindihan ang gasera para maaninaw na wala ang asawa. Agad niyang kinuha ang baril at isinuksok sa tagiliran.

Ingay ng kulisap ang tanging maririnig habang papalapit si Rodel sa kubo ni Samuel. Subalit napalitan ang mga ingay na iyun nang humakbang siya papalapit. Impit na mga ungol ang naririnig pero gustong mabingi ni Rodel.

Isang malakas na sipa ang sumira sa pinto ng kubo. Umiikot na gustong huminto ng mundo ni Rodel nang tumambad ang katotohanan. Pero putok ng baril ang gumising sa kaniya.

Isang putok pa...

Sabog ang utak na bumulagta si Rodel habang patuloy ang pagpatak ng dugo mula sa papag.



Na-imagine mo? Naks galing mo pala ng imahinasyon mo. Bilib ako sa iyo!

®