Walang Tao

Sabi ng madaldal na parrot:

Patatawarin po. Wala ang may ari ng bahay, nagbaon sa lupa este nagbakasyon sa kung saan lupalop ng mundo.

Pero ang totoo niyan, uminom lang siya ng gamot para maging invisible siya. Wala kasing pera kaya ayun nagtatago sa mga inaanak. Naghihintay nga siya ng kainuman na invisible din eh.

Bumalik na lang daw kayo!

naks®

The Gift

Hindi ito yung cheesy na kanta ni Jim Brickman na pangkasal daw. Wala rin itong malalim na istorya na sisiid sa inyong damdamin at sa huli ay maiisip mong may aral kang natutunan sa akin.

Walang ganun.

Tungkol lang ito sa isang regalo na natanggap ko bagamat ilang araw pa bago mag Pasko. Teary eyed ko itong tinanggap na parang binigyan ako ng Ramon Magsaysay Award for Public Service.

Sinabayan ko pa ng litanyang “I can’t believe it! (weeeh sobrang OA na yan.)

Kilalang kilala na ko ng kaibigang nagbigay ng regalo. Mukhang hindi naman siya nahirapang mag-isip ng ibibigay at sapul pa nga dahil alam niyang pakikinabangan ko ‘to ng husto.

Dahil yosi boy…ayan ang regalong natanggap ko!


Simpleng simple ano? Ni hindi man lang nga cricket o kaya yung wind proof. Ang konswelo na lang diyan, may lighter sa pwetan.

Ito yung klase ng lighter na hindi man lang pagnanasahan ng mga nakakainuman kong mga tirador ng lighter. Yun bang habang tumatagal ang inuman, hindi na sa iniinom nakatingin kundi dun sa mga lighter ng kainuman na nakalapag sa lamesa.

At kapag malalim na ang espiritu ng alak, nagiging makakalimutin na ang lahat. Hindi na natatandaan kung saan nailapag ang lighter o kung sino ang huling nakisindi.

Sa ganuong pagkakataon, asahan mong nasa mabuting kamay na iyan ng isang tirador.

At kapag nangyari iyan sa iyo ng mga tatlong beses na, isipin mo na lang na may koleksyon ang barkada mo. Sensyales na rin ‘yan na gumamit ka na ng tatlo singkong lighter para may magbulsa man, para nawalan ka lang ng posporo.

Pero naisip ko, mumurahin man o mamahalin ang lighter na binigay sa akin na iyan, ang hirap palang ibulsa na pasimple? Yung bang mahirap na hindi mapapansin na pinagnanasahan at may nagbubulsa na pala.

Bakit ko kamo nasabi? Ayan o…



O ha! Regalo ko?


naks®

Ang Alamat Ng Sapatos, O Ng Paa?

(This piece was inspired by the photographs of Amor. Paa kasi ang paborito niyang subject eh)

Dahil panahon daw ng bago ang buwan ng Disyembre, maaga akong bumili ng bagong sapatos (medyo luma na nga ngayon eh).

Hindi naman sa ayaw kong makipagsiksikan sa mga shoppaholic na galit sa pera kapag nakatanggap ng bonus. Talaga lang may isang tingin ako sa sapatos na kapag nagustuhan, binabalik balikan ko para tignan hanggang sa mapag-ipunan.

Nakitulog ako sa pinsan ko minsan (dahil sa inuman) at umaga na ‘ko umuwi. Timing namang wala akong pasok kinabukasan kaya ok lang makipag sagaran. (motto ng manginginom: huwag aayaw hanggang hindi lasing, pero ang manginginom hindi nalalasing.)

Bago ako umuwi kinaumagahan, naisipan kong dumaan sa mall para balikan yung sapatos. (Akalain mong may oras na kong mag malling ngayon?)

Para namang gagong nanunukso yung sapatos na kung tutuusin mura lang naman pero heto at nagbigay pa ng 20% discount. Kaya ang 1,200 original price 960 na lang. Aba eh sinamantala ko na.

Eto na, dumating na yung araw na suot ko na yung sapatos. Siyempre excited. The usual kantyaw…binyagan na yan…kaya ayun, kaliwat kanang tadyak ang inabot ng pobreng sapatos.

Baka nga kung may sariling buhay ang sapatos, baka pinutakti na ng magkakapatid na mura ang mga nanadyak eh.

Nung bandang hapon na, nakaramdam na ako ng pananakit ng paa hanggang sa may nag trace ng saktong oras kung kailan ko ‘yun binili.

Kaya daw sumakit ang paa ko kasi umaga ko siya binili at hapon daw ang tamang pagbili ng sapatos. Kasi daw pag hapon bumababa na ang energy natin sa paa at mas lumalaki ang size nito kung ikukumpara sa umaga.

Kaya kung bibili daw ng sapatos, sa hapon gawin kasi sa ganuong oras daw ang sagad na size ng paa.

Taena ano yan, tinitigasan ang paa kapag hapon kaya lumalaki?

Anong scientific explanation naman kaya meron ito? May formula ba sila para maipaliwanag ito ng kapani-paniwala?


Ginawan ko ng paraan. Nagpa foot spa ako. Ayun edi nagkasya yung kawawang sapatos.

Nuon ko napagtanto, ang kapal pala ng kalyo at libag ng paa ko?


naks®

Walang Wala

Drain talaga ang utak ko nitong nakaraang mga araw.

Kahit anong piga ko, wala talaga kahit isang patak ng katas.

May sinumulan akong isulat, wala namang kalibog-libog

At dahil, wala akong facebook, nahalungkat ko ang friendster (jologs!)

Nito ko lang nalaman, nagkaroon pala ng reinvention ang FS?

Hanggang sa nahalungkat ko ang litratong ito.

Pasensya na

Sinaktan kita

Minahal kita

Ngayo’y alam ko na

Ikakasal ka na pala

naks®