Basted Na Naman!

Broken hearted na naman ako!

Nanuot na naman sa mga ugat ko yung feeling at eksena bang gusto mong magkulong sa kwarto, makinig ng mga makabagbag damdaming love songs, sumalampak sa sahig, idakot ang kamao sabay patong ng siko sa tuhod at ilalagay ang kamao sa noo.

Pag ganyan na ang itsura, sasabayan ng dialogue na “o hindeeee…”

Kung hindi ka pa nasisiyahan at gusto pang magpaka-OA, dugtungan mo pa ng “dugot laman, napagbintangan.” Pwede ring “ikaw…kung sa kaniya ka maligaya, sige malaya ka na.”

Kasi naman eh, sa ikalawang pagkakantaon, hindi ka na naman napasa-kamay ko. Ilang buwan ko ding hinintay ang sagot mo bagamat alam kong unang linggo ng September eh magbibigay ka ng kasagutan.

Hindi naman ako umasa pero hindi ikinailang naghangad ako.

Sabi ko nga, kahit pangatlo lang ako. Sa kanila na ang itaas, paa at talampakan na lang ang sa akin, walang problema ‘yun. Basta mapasa-akin ka lang. Iyun nga lang, hindi talaga siguro pasado sa panlasa mo.

Ikatlong gantimpala sa Essay (kung saan ako asumali) si Dr. Domingo Landicho, na haligi na ng panitikang Pilipino. Unang gantimpala naman si Reuel Molina Aguila na isa sa dalawang hall of fame awardees sa taong ito.

Langya naman, ano ang panama ko sa kanila?

Mailap yata talaga ang Palanca awards. Buti pa ang CCP, napagbigyan at sinagot na ko kahit na sa mas maliit pagkakataon.

Pero ok lang iyun meron pa namang “sa isang taon na lang ulit.” Iyan na lang siguro ang konswelo ko sa sarili ko.

Yaman din lang (naks yaman daw!) at natalo eh ilalahad ko sa inyo yung maikling bahagi ng sanaysay na sinali ko...


“Masarap sanang pagmasdan ang pagpatak ng ulan habang nakadungaw sa bintana. Yung mga kapatid ko nga para namnamin ang sarap, sinasabayan pa ng kape at sinangag. Ang siste pa, bibilugin ang mainit na sinangag tapos kunyari daw balot. Masaya naman, wala pa akong muwang eh.

Pero sa mga pagdungaw-dungaw nagsimulang kumabog ang dibdib ko kapag malakas ang ulan o kung may bagyo.

Kahit sa loob kasi ng bahay, kapag itinodo ang sigwada ng bagyo, mistulang nasa loob naman ng bahay namin ang mga anak-anakan ng ulan. Umaambon sa loob ng bahay.

Natatangay kasi sa direksyon ng ulan ang mga atip. Yun ang hirap kapag pawid ang bubong, hindi nakapirmis. Kapag napalakas ang ulan sabay sa pag-ihip ng hangin at nakakontra pagkakalatag ang pawid, natatangay ito lalo na’t matagal nang pinagpyestahan ng mga ibon ang atip.

Para hindi maglusak ang sahig sa itaas ng aming bahay, kaniya kaniya kaming lagay ng mga batya. Lalagyan din iyun ng mga basahan para daw hindi naman tumilamsik ang pumapatak na ulan. Sa ganuong paraan naiipon din ang tubig at kung madami-dami na ang laman ng batyang nakasahod, papalipitan lang ang basahan, pwede na ulit.”


Rain Rain Go Away ang pamagat niyan pero iyan na lang muna. Baka kasi ‘pag itinodo ko, parang nabasa mo na rin ang kaluluwa ko.

naks®