Kiliti

Kung bakit ba naman pagkasakay na pagkasakay ko ng FX papuntang trabaho, tsaka ko pa naramdaman ‘tong kiliting ito.

May mga nararamdaman kasi tayo sa sarili o katawan natin na minsan walang pinipiling lugar o oras. Di bale sana kung lahat ng mga iyun eh pwedeng gawin sa publikong lugar.

Kahit mag-isa lang namang gagawin, siyempre meron ding bagay na dapat eh pribado naman ng konti para walang sabit. Hindi naman kakain sana ng mahabang oras kung lumagay ako ng konti sa dilim. Haaay wrong timing talaga.

Pero di ko talaga kayang gawin sa pampublikong sasakyan. Ayokong pagpiyestahan ng mga mata at utak ng mga kasakay ko.

Alam ko kung ano ang tatakbo sa isip nila eh. Pag-ikut ikutin man nila kung bakit ko iyun ginawa at kung anong espiritu ang nag-udyok sa akin para gawin yun, sa bandang huli…tatagos pa rin ang mga nila na parang nanunuos.

Ang kulang na lang sa mga tingin nila eh sabihing ang baboy ko naman!

Bakit nga ba hindi ko naramdaman ito kanina nung naliligo ako?


Pasimple kong hinimas ng hinlalaki at hintuturo ang puno kung nasaan man ang ugat, buto o bunga ng pakiramdam kong iyun. Hindi ko na kasi napigilan.

Nang maramdaman kong malapit nang lumabas, kung bakit naman dumaan ang mata ko sa mata ng katabi ko? Hanggang sa tuluyan ko nang ialis ang aking kamay duon! Alam ko rin namang hindi iyun lalabas ng hindi ako gagawa ng ingay. Ayokong basagin ang katahimikan sa loob ng sasakyan.

Hindi talaga pu-pwede. Wala rin nga pala akong dalang panyong pamunas. Titiisin ko na lang muna.

Halos patalon ako nang bumaba sa sasakyan. Hindi na ko naghanap ng dilim, ng isang sulok o nagtago sa likod ng poste. Ang kiliti nang tumagal, sumasakit na!

Hinimas ko ang puno ng aking ilong na parang parang may itinutulak. Mga limang hagod, sabay singhot na parang dumahak ng plema! One click!

Nasa dulo na ng dila ko yung kanin na naiwan at parang naipit sa ilong ko.

®