Sintomas

Hindi ko inakala na maaapektuhan ang Pinas ng global financial crisis. Sabi ko, ano ba naman ang yaman ng bayan kong mahal para tamaan ng pandaigdigang problema?

Lalo naman ang pamilya namin! Mas malaking tanong siguro na ano ba naman ang mapapala ng financial crisis sa mga anak pawis na tulad namin na wala namang pinansyal?

Hindi ko lang pala pinapansin, nandiyan lang sila sa tabi-tabi na kung mga ahas eh natuklaw na ‘ko. Hanggang sa hindi na sila nakatiis, nagparamdam na sa akin ang mga senyales na nagsisilbing sintomas sa sakit na noon ko pa pala nararamdaman.

Katatapos ko lang ng masaganang hapunan kasama ang isang pinggang kanin at ilang pirasong alimasag ng makaramdam ng uhaw. Pagsasalin ko sa baso, wala na palang tubig na malamig ang pitsel. Tunaw na din ang yelo.

Tumayo at pumunta ako sa ref para punan sana ang naubos na pamatid uhaw. Pero pagbukas ko ng ref, para akong kinausap nito.


“Kuya alam mo namang matagal na kong hindi sinasaksak, Kung nakalimutan mo na, noong isang buwan pa. Ni hindi na nga ako nilalagyan ng bote ng tubig kahit wala naman akong magagawa para palamigin iyun. Bumabaho lang daw kasi.

“Iyan lang ilang pirasong bote ng gamot ang nananatiling naninirahan dito. Para nga silang nakatira sa mansion kasi ang laki ng tinutuluyan nila gayung wala naman silang kasama. Synonymous ba ang ref sa medicine cabinet?

“Isa na lang po ba akong display? Kung nakakasikip na po ako dito, bahala na po kayo kung gusto ninyo akong dispatsahin,” parang sinabi ng kawawang ref sa akin.

Haaay ano pa ba magagawa ko? Edi ayun bagsak ako ng gri-pure water!

Matapos kumain at maghugas ng pinggan, kailangan kong mag sipilyo ng ngipin kahit na minsan eh kinakatamaran ko itong gawin. Sarap kasing namnamin ng lasa ng ulam sa yosi. Pero kailangan talaga, baka kasi may makausap akong mahalagang tao at tanungin ako kung saan nakakabili ng sea food flavored breath freshener.


Pagtingin ko sa toothpaste, hindi ko agad nalagyan ang aking toothbrush at sa halip ay tinitigan munang mabuti ang sachet na malapit na ring maubos ang laman.

“Salamat po sa pagtangkilik ninyo sa amin. IIlan na lang po kayng loyal customers na tumatangkilik sa tipid toothpaste na tulad namin!” dialogue niya yan na humagip sa utak ko!

Matapos ang lahat ng paghahanda bago ako pumasok sa trabaho, kukuha sana ako ng pamasahe sa wallet. Pero wala palang laman at sa halip ay nasa bulsa lang ng pantalon ang bebentehing natitira sa budget.


Mistulang naluluha naman ang litrato ko sa wallet na tila naging spokesperson ng wallet mismo. Sabi ng litrato;

“Gusto ko lang ipaalam sa iyo na ang wallet mo ay hindi isang pampa-kapal lang ng bulsa sa likod ng pantalon. Alam kong paborito mo ang three folds wallet, pero iparamdam mo naman dito na siya ay lalagyan ng pera.

“Pati ATM mo na lagi kong kaututang dila dito nagrereklamo din. Hindi daw siya daanan lang ng sweldo mo, pwede daw siyang iwan ng laman para meron kang savings!”

Haaay, hindi ko pala ramdam ang sintoman ng krisis…RAMDAM NA RAMDAM!

®